Poezja nie nosi takich szat

Dziewięć Muz, Atena i Apollo, relief na ścianie sarkofagu /Sankt-Petersburg, Ermitaż. 

Uważam, że do ludzi trzeba dotrzeć, zachęcić do sięgnięcia po poezję, rozpropagować ją, nie tylko w tygodnikach literackich, nie tylko w kręgach poetyckich. Poeta pisze przecież nie dla siebie, lecz dla czytelnika. Bycie poetą do dar, którym trzeba się dzielić, to dar rozjaśniania smutnej rzeczywistości, ma przenieść w inny, barwniejszy świat.

www.topreplicashop.com

Ściągnąć z Wojaczka

Wiele osób uważa się za wielkich poetów, bo umieją rozciągnąć prozę w poezję (myląc ją z wierszem białym) i kolejny raz aż do znudzenia ściągnąć z Wojaczka pomysł używania wyrazów wulgarnych i obscenicznych. Pokazują  swoją "wielkość", kiedy na swoje spotkanie przychodzą w wytartych dżinsach i koszulce polo, bywa, że po piwie. Czy tak powinien wyglądać hołd wobec poezji, najpiękniejszej ze sztuk? Swoim wyglądem pokazujemy stosunek do czytelnika. Wiem, że z taką osobą nie porozmawiam o sztuce wysokiej.

Często poeci z dorobkiem spoczywają  na laurach i po prostu uważają, że nic więcej nie muszą. Popisują się przed znajomymi pisząc dziwne, niezrozumiałe wiersze, które potem sami między sobą nagradzają. Nie o to tu chodzi. Słowo to nie tylko szyfr znaków, ale przekaz. Nie powinno się go wykorzystywać nadaremnie.

Nie kultura nas wspiera

Żyjemy w czasach, kiedy nie ma pieniędzy na sztukę i to nie kultura nas wspiera, lecz my ją. Znam osoby, które nie wystąpią bez honorarium. A co z satysfakcją? Przecież w poezji ważne jest poczucie spełnienia zarówno tego duchowego, jak i społecznego. Wiadomo, poeta pisze wiesze, szewc naprawia buty. I to, i to jest pracą, ale niekiedy trzeba schować dumę do kieszeni. Nawet celebryci występują charytatywnie. Nie ilość wydanych książek świadczy o artyście ani przynależność do organizacji, ale to jakim się jest człowiekiem. Czy poważnie traktuje publiczność przygotowując się do spotkania.

Teraz wszystko odbywa się pośrednio

Jestem za tym, aby jak w dwudziestoleciu międzywojennym artyści wychodzili do ludzi, zaczepiali, rozdawali wiersze, zapraszali osobiście. Wielu ludzi jest samotnych i czyta w domu po kątach. Dlaczego mają tak zabijać swoją samotność? Na pewno mają wiele ciekawych refleksji i mogliby się nimi podzielić z innymi, najlepiej z młodym pokoleniem. Oni z kolei mają łatwiejszy dostęp do informacji, ale często się wstydzą, bo widzą jak twórcy się puszą na swoich spotkaniach. Prezentują wiersze nie zważając na publiczność. Puszą się, bo są "wielkimi" poetami. A czy poeta nie powinien być skromny? Autor powinien zadbać o atmosferę spotkania, oprawę swoich wierszy, tak, by poezja nie stała się suchą bułką ucieraną na tarce, tylko soczystym owocem rozpływającym się w ustach.

Często poeci piszą dla komercji

Replica Patek Philippe Wydawnictwa same narzucają twórcom krzykliwe okładki i kontrowersyjne tytuły, do kogo to trafi? Poezja  nie nosi takich szat. Wiersze też często są pisane aby zszokować, zgorszyć, czyli po prostu odstraszyć czytelnika.

Świat nastawiony na komercję gubi wartości estetyki, piękna, wrażliwości (wiersze mają uczyć wrażliwości, wyrażania siebie, emocji) i pokazuje agresję, szary świat, jaki jest za oknem. Jak można poezją nazwać rozciągnięta w kolumnę prozę? A gdzie środki przekazu poetyckiego? Porównania, metafory, itp. Po co czytelnik ma sięgać po to, co sam z okna zobaczy? Brudne podwórko i uschnięte drzewo? A po lekturze poezji ma widzieć ogród z kwitnącymi drzewami.

Jestem przeciwna dojrzałym poetom, którzy biorą udział w konkursach... dla pieniędzy. To nie przystoi poecie, taki człowiek to nie poeta. Zatracił on swoje naturalne zmysły poetyckie i odruchy ludzkie - wrażliwość tak bardzo odróżniającą artystę od reszty społeczeństwa. 

Wrocław jak zwykle mnie rozczarował

Widzę jak miasta organizują i propagują literaturę i poezję, jak radzą sobie z kryzysem kultury, brakiem honorarium dla artystów, co oferują. Jak pomagają młodym twórcom. Niestety Wrocław nie wygląda tu różowo... Ani Związek Literatów Polskich, ani Stowarzyszenie Pisarzy Polskich czy Robotnicze Stowarzyszenie Twórców Kultury, nie prowadzą  warsztatów dla młodych. Koła, do których należę we Wrocławiu, tworzą starsi ludzie, a ja, mimo swoich 32 lat, jestem najmłodsza. Dużą rolę w promocji poezji odgrywają biblioteki i domy kultury, które mają kluby dyskusyjne i grono stałych bywalców uczestniczących w spotkaniach z twórcami czy innych imprezach. Niestety mało jest bibliotek nastawionych na zapraszanie twórców. Wysyłanie poetyckich cv do wrocławskich bibliotek i domów kultury przypominało mi wysyłanie cv do pracodawców- mało, który odpowie. W innych miastach, kiedy twórca wydaje tomik o swoim mieście, to zaraz znajdują się środki na dofinansowanie druku, jest promocja, są spotkania. Może zatem warto pisać o innych miastach? Kilkakrotnie byłam świadkiem, kiedy do Wrocławia przyjeżdżał poeta z innego miasta. Zainteresowanie było żenujące. Natomiast sama jestem zapraszana w różne miejsca i nigdy nie narzekam na publiczność tak jak we Wrocławiu.

Trzeba to zmienić

Wrocław to piękne miasto, poezja ma szansę tu się rozwijać i kwitnąć. Młodzi poeci muszą się kształcić, a starsi powinni chcieć im pomóc pielęgnować tradycje poetyckie. Trzeba znaleźć nowe sposoby dotarcia do czytelnika. Wrocław nie jest złym miastem, da się lubić, ale trzeba mu pomóc, bo teraz jego dusza choruje. Mile zaskoczyło mnie zainteresowanie różnych instytucji (niekoniecznie związanych z kulturą) i firm moim tomikiem o Wrocławiu. To już jest coś.

Wierzę, że jest więcej osób, które naprawdę chcą coś namacalnie zrobić z tym stanem letargu w poezji wrocławskiej.

Monika Bill

Prezentujemy głos wrocławskiej poetki o kondycji poezji i poetów. Poglądy wyrażone w niniejszym artykule powinny być traktowane jako poglądy autora, które nie muszą koniecznie wyrażać poglądów Redakcji. Skróty w tekście pochodzą od redakcji.