"Witkacy na scenach PRL-u" | dr Piotr Rudzki
2014-05-16 12:01
Wrocławska Fundacja Studentów Historii Sztuki wraz z Kołem Naukowym Studentów Historii Sztuki UWr serdecznie zapraszają na trzynasty – ostatni już! – wykład z cyklu "Zima i wiosna z kulturą PRL-u" pod tytułem: "Witkacy na scenach PRL-u".
Witkacy na scenach PRL-u
dr Piotr Rudzki
20 maja 2014 (wtorek), godz. 18:00
CaféTHEA
(Przejście Żelaźnicze 4)
W dwudziestoleciu międzywojennym sztuki Stanisława Ignacego Witkiewicza wystawiane były jako ciekawostki, tak różniące się od dominującego repertuaru, iż ich realizacjom często towarzyszyły restrykcje dotyczące widowni. Największy sukces odniosła inscenizacja Jana Macieja Karola Wścieklicy w reżyserii Jana Pawłowskiego, ale z powodów dalekich od oczekiwań pisarza, gdyż politycznych – powszechnie interpretowano ją jako satyrę na premiera Wincentego Witosa. W tamtym okresie przedstawienia Witkiewiczowskie nie wywołały rewolucji w polskim teatrze, zbyt silny był opór krytyków i publiczności.
Dramatopisarstwo Witkiewicza przywrócone po wojnie teatrowi przez Tadeusza Kantora niewątpliwie przyczyniło się do odnowienia polskiej sceny. Struktura jego sztuk oraz teoria Czystej Formy – często interpretowana jako przyzwolenie na każdy, najbardziej nawet „szalony” eksperyment – umożliwiały realizatorom poszukiwania nowych stylów inscenizacyjnych. A wpisana w dramaty wizja rozwoju kultury zachodnioeuropejskiej łatwo dawała się aktualizować jako krytyka panującego w Polsce po roku 1945 systemu społeczno-politycznego.
Czy udało się znaleźć „styl Witkiewiczowski”? Co to znaczy, że Witkacy został „przeszajnowany”? Kiedy koń zamawiający whisky w barze jest śmieszny? Jak zostaje się klasykiem? W jaki sposób cenzura kształtowała repertuary teatrów w Polsce? Co się musi zdarzyć, aby awangardowe dzieło stało się „przebojem” stanu wojennego? Czy Witkacy odniósł sukces w PRL-u, czy jedynie był modny? Nie tylko na te pytania odpowiedzi podsunie wykład.
PIOTR RUDZKI – teatrolog, adiunkt w Zakładzie Teorii Kultury i Sztuk Widowiskowych Uniwersytetu Wrocławskiego, od roku 2004 redaktor w kwartalniku „Notatnik Teatralny”. W okresie 1995–2000 wykładowca w Uniwersytecie Delhijskim w New Delhi, współautor pierwszego podręcznika nauki języka polskiego dla Hindusów Rozmówki hindi-polskie (New Delhi 2003). Przez rok doradzał ambasadorowi Polski w Indiach Krzysztofowi Mroziewiczowi w sprawach nauki i kultury, plonem tej współpracy była pierwsza od lat prezentacja naszej kultury na subkontynencie „Polish Autumn India 2000”. Będąc w Indiach, przepowiadał popularność kina z Bollywood i muzyki bhangra (są świadkowie). Od roku 2006 kierownik literacki Teatru Polskiego we Wrocławiu. Jako dramaturg współpracował z Wiktorem Rubinem (Cząstki elementarne i Lalka), Janem Klatą (Titus Andronicus, Termopile polskie), Wiesławem Cichym (Stand_up Witkacy) i Barbarą Wysocką (Szapocznikow. Stan nieważkości/No gravity), natomiast jako aktor debiutował w teatrze zawodowym rolą nazwaną Głos Grotowskiego w spektaklu Cząstki elementarne.
Swoje zainteresowania Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i teatrem współczesnym połączył w książce Witkacy na scenach PRL-u (Wrocław 2013). Jego artykuły ukazywały się m.in. w „Gońcu Teatralnym”, „Warsztatach Polonistycznych”, „Pracach Literackich”, „Studiach Filmoznawczych”, „Dolnym Śląsku”, „Odrze”, „Didaskaliach”, „Polityce”, „Slavic and East European Performance” (USA) i „The Telegraph” (Nepal).
----
Źródło: Materiały prasowe organizatora.
