Epidemia / Epidemy. Monika Rubaniuk

2014-03-27  12:00

Prace składające się na ekspozycję Epidemii/Epidemy w swoich biomorficznych formach zdają się mutować, żyć wewnętrznym światłem, przeobrażać w zmieniającej się strukturze z lekkich i spiralnych w masywne i agresywne, niczym atakująca galerię epidemia.

Epidemia / Epidemy. Monika Rubaniuk 

Galeria Szkła i Ceramiki, pl. Kościuszki 9/10
wernisaż 24.04.2014,  godz. 18.00

Wystawa czynna: 24.04. – 17.05.2014 

kuratorka: Ewelina Kwiatkowska

Rolex Replica Watches

www.rolexgrade.me

Motywem przewodnim wystawy jest Epidemia/Epidemy, którą poddaje parafrazie i interpretacji w szkle wrocławska artystka, Monika Rubaniuk. Ekspozycja nawiązuje do tematu wiodącego zarówno poprzez formę obiektów szklanych, jak i ich usytuowanie niczym kolonii czy ognisk zapalanych, które rozprzestrzeniając się, angażują całą przestrzeń Galerii Szkła i Ceramiki.

Rzeźby - obiekty szklane prezentują jednorodny charakter formalny, oscylując wokół biomorficznych kształtów, których nieregularna struktura, złożona z multiplikowanych kawałków szkła nadaje im niepokojący i drapieżny charakter. Obłe, z pozoru miękkie formy skontrastowane są z ostrymi krawędziami szkła, nawiązując tym samym do świata natury, zwłaszcza do mikrosfery wirusów i bakterii. Monika Rubaniuk czerpie inspiracje z przyrody niemal od początku swojej twórczości, przedstawiając związane z nią zjawiska w uproszczony, skodyfikowany sposób. Jej prace bardzo często tworzone są z myślą o krajobrazie naturalnym, w którym zostają usytuowane. Zawieszane na drzewach, układane w trawie czy wbijane fragmentarycznie w ziemię stają się naturalną kontynuacją otaczającego świata (Chochoły, Kokony, Chmura deszczowa, Sople, Kamienie, Kapusta). Wówczas nabierają one innego znaczenia, zyskując biologiczne konotacje i stając się częścią przestrzeni, w której funkcjonują.

Obiekty szklane znajdujące się na wystawie Epidemia/Epidemy są kontynuacją prowadzonego od lat dialogu artystki ze szkłem, jej stosunku do makro- i mikroświata. Prace Moniki Rubaniuk są wyraziste, ciężkie i ostre - z uwagi na ich rzeźbiarski charakter funkcjonują w określonej, własnej przestrzeni. Jednak ten ukonstytuowany charakter rzeźby zostaje przełamany, gdy formy szklane umiejscowione zostają na płaskiej powierzchni, a nie w otwartej przestrzeni. Zawieszone na ścianie, nieforemne struktury szklane nie są konfrontowane z siłą ciężkości, wymykając się w ten sposób naturze materiału. Zmieniają tym samym odbiór prac wynikający z ograniczenia punktów widzenia. Wciąż jednak są spójne formalnie i pozostają w relacji z pozostałymi pracami, jako ich zmodyfikowana kontynuacja.

Artystka tworzy rzeźby z fragmentów szkła sodowego. Jedne z nich są gładkie i  polerowane, inne zaś posiadają niebezpieczne, ostre krawędzie. Wmontowuje je w konstrukcje z poliestru lub metalu, tworząc zwarte i ciężkie formy, niemal bryły szkła. Innym razem w opozycji do nich tworzy przezroczyste, delikatne, kruche i ażurowe struktury. Multiplikacja, nieregularność i przestrzenność wydobywająca blikujące światło, a zwłaszcza powtarzalność tych samych elementów kompozycyjnych potęgują ich ekspresję. Artystka różnicuje czasem materiał, w którym pracuje, poprzez użycie pociętych odłamków lustra i wykorzystanie jego refleksyjnych właściwości. Kolorystyka prac jest monochromatyczna i wyciszona, oscylująca między czernią, bielą i naturalną zielenią szkła sodowego. Dopełnia ją światło, będące immanentną cechą materii szklanej. Artystka świadomie unika barw i pewnych dekoratywnych właściwości szkła, dążąc do czystej formy jako nośnika treści.

Prace składające się na ekspozycję Epidemii/Epidemy w swoich biomorficznych formach zdają się mutować, żyć wewnętrznym światłem, przeobrażać w zmieniającej się strukturze z lekkich i spiralnych w masywne i agresywne, niczym atakująca galerię epidemia.

Ewelina Kwiatkowska