Niemiecki (nie) tylko dla wymagających

Po niemiecku lubię tylko Rammsteina i prozę Bernharda – tę jednak tłumaczoną na polski. Być może to zwykłe uprzedzenie albo bliżej niesprecyzowana niechęć do naszych zachodnich braci Germanów sprawiła, że w całej rzeszy (ups!) języków, których przyszło mi się uczyć, nie znalazł się język niemiecki. Mogłabym tłumaczyć to sobie lenistwem (w żadnym innym znanym mi języku nie ma tak kreatywnych zbitek wyrazowych!) lub też względami estetycznymi (nic nie poradzę na to, że wyrażanie miłości po niemiecku od zawsze wydawało mi się nieco barbarzyńskie). Faktem pozostaje jednak to, że od germańskiej mowy stroniłam, uciekając w ramiona angielskiego, hiszpańskiego, ukraińskiego i rosyjskiego. Być może niepotrzebnie.

Całkowitym przypadkiem trafiłam na niezwykle humorystyczne kampanie reklamowe Goethe-Institut w Warszawie, które w zabawny sposób zachęcają do nauki języka niemieckiego. Hasła „Du, du hast, du hast miś”, czy „Rowen kopen” zapadają w pamięć, wywołując uśmiech na twarzy. W nietuzinkowy sposób prezentują nam, Polakom, najczęściej popełniane przez naszych rodaków za granicą błędy, tylko odrobinę wyśmiewając się z ich niepełnej znajomości języka. Kampanie Goethe-Institut czasami nawiązują do fraz, które wydaje nam się, że znamy, innym razem wykorzystują w swojej kreacji charakterystyczne dla języka niemieckiego potężne zbitki wyrazowe, a kiedy indziej znowu delikatnie dezorientują wizerunkiem trekkerów (fanów Star Treka), steampunkowców oraz bikerów, dającym nam do zrozumienia, że niemiecki jest stworzony dla wymagających odbiorców.

Po obejrzeniu kreacji, pomyślałam sobie: pięćdziesiąt głosek – co to dla mnie! Po czym sięgnęłam po starą książkę do nauki niemieckiego.